Për të kuptuar origjinën e grimit, duhet të udhëtojmë prapa në kohë rreth 6,000 vjet. Ne e shohim për herë të parë kozmetikën në Egjiptin e lashtë, ku grimi shërbente si një shenjë pasurie që besohej se u pëlqente perëndive. Vijëzuesi i hollësishëm i syve, karakteristikë e artit egjiptian, u shfaq tek burrat dhe gratë që në vitin 4000 p.e.s. Kohl, të kuqja, pluhurat e bardha për të zbardhur tonin e lëkurës dhe hija e syve malakit (ngjyra jeshile e të cilit përfaqësonte perënditë Horus dhe Re) ishin të gjitha në përdorim të përhapur.
Grimi përmendet edhe në Bibël, si në shkrimet e shenjta hebraike ashtu edhe në Dhiatën e Vjetër dhe Dhiatën e Re të Krishterë. Libri i Jeremisë, i cili detajon shërbesën e profetit titullar nga rreth vitit 627 p.e.s. deri në vitin 586 p.e.s., argumenton kundër përdorimit të kozmetikës, duke dekurajuar kështu kotësinë: “Dhe ti, o e shkretë, çfarë do të thuash që vishesh me të kuqe të ndezur, që zbukurohesh me stoli ari, që i zmadhon sytë me bojë? Më kot zbukurohesh. Dashnorët e tu të përçmojnë; ata kërkojnë jetën tënde.” Në 2 Mbretërve, mbretëresha e keqe Jezebel ilustron lidhjen midis kozmetikës dhe ligësisë, duke u përshkruar si “e lyer sytë dhe e stolisur kokën” para vdekjes së saj me urdhër të luftëtarit Jehu (megjithëse përdorimi i makijazhit nga Jezebel nuk ishte nxitja për vrasjen e saj).
Po ashtu, midis romakëve të lashtë kishte një përbuzje për kozmetikën, megjithëse jo për arsye fetare. Produktet e higjienës si sapunët e banjës, deodorantët dhe kremrat hidratues përdoreshin nga burrat dhe gratë, dhe gratë inkurajoheshin të përmirësonin pamjen e tyre natyrale duke hequr qimet e trupit, por produktet e makijazhit si kuqja shoqëroheshin me punonjëset e seksit dhe për këtë arsye konsideroheshin një shenjë paturpësie. Tallja e përdoruesve të makijazhit është një temë e zakonshme në poemat dhe shfaqjet komike romake (megjithëse interpretuesit teatralë përbënin një nga klasat e pakta të njerëzve që pritej të përdornin kozmetikë), dhe qortimet kundër makijazhit shfaqen në shkrimet personale të mjekëve dhe filozofëve romakë. Poeti elegjiak Sextus Propertius, për shembull, shkroi se “pamja siç u ka dhënë natyra është gjithmonë më e përshtatshme”. Dhe filozofi Seneca i Riu, në një letër drejtuar nënës së tij, vlerësoi faktin se ajo “nuk e ndoti kurrë fytyrën e saj me bojëra ose kozmetikë”.
Burimi i artikullit: https://www.britannica.com/story/why-did-we-start-wearing-makeup